Het was op de Heemskerk, op weg naar Oost-Azie in 1957, toen de HWTK zenuwachtig werd, omdat hij maar niet begreep waar zijn smeerolie bleef . Tig keren al gepeild, maar het bleef een raadsel. Toen vroeg hij aan ons ( 3e WTK P.J.v.d. Hooff en ondergetekende 4e WTK C.C.Peeters) om de dubbele-bodemtank eens te controleren op rariteiten. Hoe bedoelt u, vroegen wij argwanend? Nou gewoon, mangatdeksel open en erin. Erin, met al die olie? Het is daar hartstikke donker hoor! Gewoon een lampje meenemen, zei hij. Krijgen we daarin nog wel lucht dan? (Goeie vraag...toch!) Gewoon een luchtslangetje meenemen, was zijn antwoord! Hoe het ook zei...we gingen. Tot onze kruizen wadend in die warme smeerolie, op zoek naar een of andere sjeik die stiekem vaten met olie vult en mee naar huis neemt. We kwamen er onbeschadigd uit (zonder sjeik) en met ons verslag hielpen wij de HWTK van zijn fobie af. Wat wij al niet deden in die tijd! Bijgaande foto laat zien hoe we er uit zagen, toen we aan dek een luchtje schepten.

Eigenlijk weet ik niets van scrap. Tweemaal in mijn leven en dan nog alleen zijdelings iets met scrap te maken gehad. De eerste keer was op een Oost-Azie reis als second op de Heemskerk. Achterkant van onderruim I was tot halverhoogte geladen met scrap voor Singapore. Onregelmatige brokken en platen ijzer bovendien glibberig door de moessonregen. De voorkant al leeggelost. De losploeg had er moeite mee. Ze vonden het te gevaarlijk. Het resulteerde erin dat de second en de uitzonderlijk loyale en sportieve bootsman de lossing ‘ter hand’ namen. Zodra zij een hijs hadden aangeslagen klommen ze rap in de wegering, want bloedlink was het wel.
De tweede keer was vele jaren later. In de aanloop naar eigen nering in de leer bij een ‘sale and purchase broker’. Op een gerechtelijke verkoop – een zogenaamde Dutch Auction = bij opbod en afmijning – werd het jammer Eloba gekocht. Voor sloop in India/Pakistan. Mijn S&P makelaar trad op namens een handelaar die het scheepje vervolgens tot over haar merk volgooide met zijn schroot. Ondanks Murphy's Law bereikte het scheepje uiteindelijk haar laatste rustplaats. Scrap is dus niet voor stukgoedschepen maar voor volle ladingen aan geëigende ligplaatsen. Bij handel in oude metalen denk ik altijd aan Stiefbeen & Zoon. Zo zal het wel beginnen maar per saldo is het Big Business. Vergeleken bij bet proces via erts bespaart het zomaar 65 procent energie. Recycling op zijn best.
In Fortune stond een artikel over een slimme David die het in Californie op moest nemen tegen twee Goliath's die over eigen ligplaatsen beschikten en die samen de markt beheersten en daarmee de prijzen. Op een gegeven moment bood een Hong Kong makelaar zijn klanten $ 30/40 procent hogere prijzen als het scrap in containers werd aangeleverd. Onze David¬ Nathan Frenkel vond er wat op en patenteerde zijn container laadmachine Fastek. Dat zou nu echt iets voor het VNS-BNV (Bureau Nieuwe Vervoersmethoden) geweest zijn. De man ging bovendien ‘just in time’ scrap inkopen, gebruik makend van de hoge afvaart frequentie van de containerdiensten. China - USWC is een one-way trade dus bijna voor niets. Mooi meegenomen.